ΤΟ ΚΛΟΥΒΙ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Σταμάτησα να πετώ εδώ και πολλές δεκαετίες. 

Μην με ρωτήσεις πόσες, έχουν ξεθωριάσει τα σημάδια στους τοίχους. 

Η μνήμη με δυσκολία ανασύρει παλιές γνώριμες εικόνες.

Κλείνω τα μάτια να νιώσω το ελαφρύ αεράκι κάτω απ' τα κολλημένα με πίσα πούπουλα μου.

Ευωδιές από τις ανθισμένες αμυγδαλιές συναντώ μπροστά μου.

Λευκές πινελιές που συνοδεύονται από  ανέμελα  κελαηδήσματα.

Στάχυα που λικνίζονται στο ρυθμό του ανέμου.

Να μπορούσα να ξανά ζήσω τον έρωτα ξαπλωμένος στα ατελείωτα λιβάδια με τις χρυσοκέντητες  παπαρούνες. 

Να γευτώ τα έντονα χρώματα των Περιβολιών. 

Να αγγίξω την νηνεμία του αγρού που το πράσινο προσφέρει.

Να ακούσω το τραγούδι των αγροτών στους απέραντους ελαιώνες.

Αυτός ο ιδρώτας καθάριος βγαίνει απ' το περήφανο κορμί.

 Χαρωπές νοικοκυρές τους άντρες τους προσμένουν στο φτωχικό παλάτι τους.

Γύρω απ' το τζάκι ψιθυρίζουν ακόμη ιστορίες στα αυτιά μου.

Μόνο οι αναμνήσεις με συντροφεύουν τα κρύα βράδια στο κλουβί της πόλης που δημιούργησα. Τόσα χρόνια μόχθησα να αγαπήσω το γκρι και συμφιλιώθηκα.

Ένα γερασμένο πουλί νιώθω

που η οικειότητα του κλουβιού

με τρομάζει λιγότερο απ' την ελευθερία μου.

Χρήστος Παναγιωτόπουλος