‘Ενα μυτερό αγκάθι
ακονίζει την λόγχη του
στις ακτίνες του ήλιου
Και ύστερα δακρύζει
μέχρι που να γεννήσει
ένα κοφτερό λεπίδι
Το λεπίδι φορά
την πανοπλία του ξυραφιού
είναι γυαλιστερό
και τώρα αποκεφαλίζει
σε ένα σιωπηλό κήπο ψυχής
κατακόκκινες παπαρούνες
Το εικονικό αίμα που άφησε
η θανή των λουλουδιών
γίνεται ορμητικό ποτάμι
που πνίγεται στα αδιέξοδα μιας πικρής έριδας…
Το ίδιο βράδυ φέγγουν τα
μάτια μιας αλεπούς
που δραπέτευσε
από την ειρκτή της μοναξιάς της…
Και τα πνευμόνια του ουρανού
ανασαίνουν γκρίζα σύννεφα ,
και εκείνο το μυτερό αγκάθι
τώρα πλαγιάζει στο ντροπαλό κορμί του φεγγαριού
ικετεύει σταγόνες αλήθειας,
πριν την καταιγίδα των συναισθημάτων,
παρασέρνει ακόμα και το απύθμενο μίσος
των ..χοικών θνητών!
ΠΕΤΡΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΒΕΛΟΥΔΑΣ
Comments