Το παράπονο της βελόνας🌹

Κενά βλέμματα ...

Άνθρωποι ραπτομηχανές.

Βελόνες με μανία κεντούν κάθε λογής φτιαξίδια.

Σημάδια ανεξήτιλα απο αίμα αφήνουν αναμνήσεις.

Το χέρι μου στάζει στο φίνο μεταξωτό ύφασμα. 

Η κλωστή χλευάζει τον πόνο μου.

Το δικό της μέλλον φαντάζει ευοίωνο.

Θα ζει στα κεντίδια, για χρόνια.

Ειναι ασφαλής στον δικό της μικρόκοσμο.

Παραλόγιζεται η βελόνα ταλαίπωρη.

Μόνο που αυτή με μίσος λειτουργεί.

Ξαποσταίνει και ξανά την πιέζουν μέχρι να σπάσει.

Αυτό την ανακουφίζει.

Είμαστε αχάριστοι...

Ψιθυρίζει...

Μόνο τις χρυσοκλωστές αγαπάμε.

Εύα Αλιβιζάτου 🌹