Το πεύκο και η θάλασσα - Γράφει η Ροδοθέα Θεοτοκάτου

Την κοίταγε, την πρόσεχε κι απολάμβανε την ομορφιά της,

τα χρώματα της, τη γαλήνη της,

την λάμψη της καθώς καθρεφτιζόταν με χαρά όλος

ο ήλιος πάνω της...

Κι εκείνη με κάθε ευκαιρία του εξέφραζε τον θαυμασμό της και

την αγάπη της,

που πάντα έστεκε ακοίμητος φρουρός δίπλα της,

με την δροσερή σκιά του και την πράσινη φυσική φορεσιά του

να δίνει καταφύγιο και προστασία

σε όλα τα πλάσματα.

Αγέρωχο, μεγαλόψυχο, πελώριο

στα μάτια της φαινόταν, μα κι ήταν

και ένιωθε την συντροφιά του να την δροσίζει περισσότερο κι από τα ίδια της τα νερά,

ιδιαίτερα όταν λικνιζόταν με το άγγιγμα του ανέμου και ξέφευγαν μερικές πευκοβελόνες του

στολίζοντας περίτεχνα το γαλάζιο της φόρεμα.

Μα κι εκείνο την άκουγε, άκουγε τα τραγούδια της, τα λόγια της, τα μυστικά που έφερναν τα κύματα της από τα βάθη της με χαρά, με καλοσύνη, με χαμόγελο.

Κι όταν εκείνη αγρίευε κι έσκαγε με ορμή στην ακρογιαλιά, με την γλυκιά του φωνή προσπαθούσε να την ηρεμήσει και ν' αποσυμφορήσει την ένταση της.

Την παρατηρούσε και την θαύμαζε για την απεραντοσύνη της και τον μοναδικό τρόπο που έχει να αναζωογονεί και να ταξιδεύει κάθε ψυχή μόνο με την θωριά της καθώς και το πολύτιμο οξυγόνο της αύρας της.

Η αγάπη αυτή της θάλασσας με το πεύκο είναι ξεχωριστή και μοναδική,

μα αυτό που μας διδάσκουν κάθε φορά βλέποντας τα δεν είναι άλλο από τον τρόπο να αγαπάμε και να ζούμε μέσα στην αγάπη.

Γιατί εκείνη μόνο μπορεί να τελειοποιήσει τις ατέλειες, να αναδεικνύει συνεχώς τον καλύτερο εαυτό μας και να μας οδηγεί στην όμορφη και φωτεινή πλευρά της ζωής.