Το ταξίδι

Ταξιδεύουμε λαθρεπιβάτες,

στις φτερούγες των πουλιών.

Τρωμένοι από σαρκοφάγα αισθήματα.

Γιομάτοι έγνοιες και σωρείτες,

μανιασμένες αγάπες,

πλανεμένους έρωτες,

πετρωμένα όνειρα.

Πετάμε στο άχρονο,

με της ψυχής την αλκή, 

να κατακτήσουμε τη λύτρωση.

Φυγαδεύουμε κυνηγημένα όνειρα.

Τι κι αν γκρεμίσαμε τείχη;

Τι κι αν κατακτήσαμε φρούρια;

Αυτή η αμείλικτη απόσταση

δεν παύει να υπάρχει.

Μέλαινες οι υποχωρήσεις,

όταν χωρίζεις ευθύνες.

Με κρότο πέφτουμε στη γη

και τα όνειρα άπιαστα.

Ο αρχαίος μύστης θωρεί

από τα άφθαστα ύψη του αοριού.

Πονάς ύπαρξη όταν πέφτεις κάτω;

Πονάς ύπαρξη όταν πέφτεις έξω;

Κι ο στεναγμός σαλπάρει στην αυγινή ηχώ.

Ρονιά, ρονιά σταλάζει η λυκαύγεια.

Από το σύθαμπο του λυκόφωτος

ξεπροβάλλει η Ηώ, η λιογέννητη.

Χρυσαφιά πλημμύρα.

Ανοίγει δρόμο στο φως.

Φιλεύει τους ανθρώπους συναισθήματα.

Να βλαστήσουν οι σπόροι της αγάπης.

Από τις φλέβες της ζωής,

τα αξημέρωτα όνειρα,

να γενούν αυγινά!!!