ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΝΤΟ ΔΙΕΣΗ

Ο αστυνόμος Άρης Λαμπρόπουλος στεκόταν στο κατώφλι του μικρού διαμερίσματος στην οδό Μυρτιάς, με το βλέμμα του να περιπλανιέται στον χώρο. Το φως του απογεύματος έμπαινε νωχελικά μέσα από τις μισάνοιχτες γρίλιες, σχηματίζοντας παράξενες σκιές στο ξύλινο πάτωμα. Ο αέρας μύριζε ελαφρώς μούχλα και κάτι πιο λεπτό, πιο ύπουλο... η μυρωδιά της σήψης που μόλις ξεκινούσε.

Στο κέντρο του σαλονιού, ένα παλιό πιάνο στεκόταν βουβό, η λάκα του φθαρμένη, τα πλήκτρα του λευκά , εκτός από ένα, το Ντο δίεση, που είχε ένα μικρό λεκέ. Δίπλα του, η Χαρά Πετρίδου καθόταν νεκρή σε μια καρέκλα, το κεφάλι της γερμένο στο πλάι, το σώμα της άκαμπτο, σαν να είχε μείνει εκεί για ώρες. Στο πρόσωπό της δεν υπήρχε ίχνος πόνου, μόνο μια παράξενη ηρεμία.

Ο υπαστυνόμος Δημητρίου πλησίασε τον Λαμπρόπουλο.

«Δεν υπάρχουν σημάδια πάλης. Η πόρτα ήταν κλειδωμένη από μέσα».

Ο Άρης κοίταξε το δωμάτιο πιο προσεκτικά. Όλα ήταν τακτοποιημένα, σχεδόν επιτηδευμένα, σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα εδώ και μέρες. Δίπλα στην καρέκλα, ένα φλιτζάνι τσαγιού με αποξηραμένα υπολείμματα στο χείλος του. Το τηλέφωνό της στο τραπέζι και η οθόνη σκοτεινή. Σαν η ζωή της να είχε κοπεί ξαφνικά, χωρίς προειδοποίηση.

Ο ιατροδικαστής έσκυψε πάνω από το σώμα της. «Δεν βλέπω εμφανή τραύματα. Η τοξικολογική θα μας πει περισσότερα, αλλά αν έπρεπε να μαντέψω… πιθανώς δηλητηρίαση».

Ο Άρης πλησίασε το πιάνο. Η παρτιτούρα ήταν ανοιχτή σε ένα δύσκολο κομμάτι, απαιτητικό. Η μουσική σταματούσε απότομα στη μέση ενός μέτρου.

Άγγιξε το Ντο δίεση με την άκρη του δαχτύλου του.

Τίποτα.

Αλλά κάτι του έλεγε ότι αυτό το πλήκτρο είχε ιστορία.

***

Η έρευνα ξεκίνησε από το κοντινό της περιβάλλον. Η φίλη της, η Μάρθα Κοσμά, ήταν η πρώτη που κατέθεσε.

«Ήταν μια φυσιολογική μέρα», είπε, τα μάτια της ήταν χαμηλωμένα. «Την Κυριακή συναντηθήκαμε για καφέ. Μετά μου είπε ότι θα έμενε σπίτι».

«Είχε προβλήματα με κάποιον;» ρώτησε ο Λαμπρόπουλος.

Η Μάρθα δίστασε. «Ο πρώην της, ο Στέφανος, ήταν περίεργος τύπος. Την πίεζε πολύ».

Ο Στέφανος Δεληγιάννης ανακρίθηκε αμέσως. Ήταν ψυχρός. «Δεν είχα κανένα λόγο να της κάνω κακό», είπε. «Χωρίσαμε μήνες πριν».

Η ιστορία του επιβεβαιώθηκε. Δεν ήταν αυτός ο δολοφόνος.

Ο Άρης επέστρεψε στο διαμέρισμα. Ήξερε ότι κάτι του ξέφευγε.

Κάθισε στο πιάνο, κοίταξε την παρτιτούρα. Ήταν το κομμάτι που έπαιζε πάντα μετά από καβγάδες, σύμφωνα με τη Μάρθα.

Πάτησε το Ντο δίεση.

Τίποτα.

Έβγαλε ένα χαρτομάντιλο και σκούπισε το πλήκτρο. Ένα μικρό ίχνος σκόνης έμεινε στο ύφασμα.

Ανάλυση: κώνειο.

***

«Εσύ είχες πρόσβαση στο σπίτι της», είπε ο Λαμπρόπουλος, όταν κάλεσε ξανά τη Μάρθα στο τμήμα.

Η γυναίκα χαμήλωσε το βλέμμα. «Ναι».

«Τσακωθήκατε την Κυριακή».

«Είχαμε διαφωνίες για τη μουσική σχολή…»

«Πήγες σπίτι της μετά;»

Σιωπή.

Ο Άρης περίμενε.

Η Μάρθα πήρε μια βαθιά ανάσα. «Είχε αγοράσει το κώνειο η ίδια, το είχε στο ντουλάπι της κουζίνας. Δεν ξέρω γιατί. Εκείνη τη μέρα, πάνω στην ένταση… το έριξα στο πλήκτρο».

Έκλεισε τα μάτια της. «Ήξερα πως μετά από κάθε καβγά έπαιζε πάντα το ίδιο κομμάτι».

Ένας λυγμός έσπασε τη φωνή της. «Δεν πίστευα ότι θα… συνέβαινε».

***

Ο Λαμπρόπουλος καθώς έβγαινε από το διαμέρισμα, άφησε το βλέμμα του να χαθεί στην πόλη. Η νύχτα είχε πέσει. Το μυαλό του ήταν ακόμα γεμάτο ερωτήματα. Ήταν αυτό ένα έγκλημα πάθους ή μια τραγική ειρωνεία της μοίρας;

Κοίταξε το φεγγάρι που ανέτειλε. Μερικά μυστήρια δεν έχουν ποτέ απόλυτες απαντήσεις.

Η υπόθεση είχε κλείσει, η ομολογία της Μάρθας ήταν ξεκάθαρη. Κι όμως, κάτι μέσα του δεν ησύχαζε.

Γύρισε πίσω στο διαμέρισμα της Χαράς. Ο χώρος ήταν σιωπηλός, παγωμένος, όπως τον είχε αφήσει. Το πιάνο παρέμενε εκεί, σιωπηλό, ένα μαρτυρικό αντικείμενο που κουβαλούσε το τελευταίο άγγιγμα της γυναίκας. Ο Άρης πλησίασε, ξανά, σαν να περίμενε απαντήσεις.

Κάθισε στο σκαμπό. Τα δάχτυλά του άγγιξαν τα πλήκτρα. Έπαιξε τις πρώτες νότες της μελωδίας. Ο ήχος αντήχησε μέσα στο άδειο σπίτι. Πώς μπορούσε κάτι τόσο όμορφο να κρύβει μέσα του θάνατο;

Η παρτιτούρα μπροστά του ήταν γνώριμη πλέον. Την παρατήρησε πιο προσεκτικά. Μια μικρή σημείωση με μολύβι στην άκρη: "Η μουσική είναι η μόνη αλήθεια".

Σηκώθηκε απότομα. Κάτι τον έτρωγε. Άνοιξε τα ντουλάπια της κουζίνας. Το μπουκαλάκι με το κώνειο ήταν ακόμα εκεί, μισοάδειο. Πήρε το φλιτζάνι της Χαράς από το τραπέζι. Τίναξε απαλά τη σκόνη του τσαγιού. Ένα αχνό, λεπτό στρώμα υπήρχε στον πάτο του.

Ο ιατροδικαστής είχε πει πως η δηλητηρίαση ήταν πιθανή, αλλά μήπως δεν προερχόταν από το πλήκτρο;

Η Μάρθα είχε παραδεχτεί ότι έριξε το δηλητήριο στο πιάνο, γνωρίζοντας πως η Χαρά θα το αγγίξει. Αλλά αν είχε ήδη πιει το δηλητήριο από το τσάι της;

Κάλεσε τον Δημητρίου. «Βρες μου αν η Χαρά είχε αγοράσει το κώνειο. Πρέπει να ξέρουμε αν το είχε από πριν».

Η απάντηση ήρθε δύο ώρες αργότερα.

«Δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι το αγόρασε η ίδια», είπε ο υπαστυνόμος. «Αλλά έχουμε ένα νέο στοιχείο. Το κινητό της είχε διαγραφεί εν μέρει, αλλά οι τεχνικοί κατάφεραν να ανακτήσουν ένα μήνυμα που δεν είχε σταλεί. Ήταν γραμμένο προς τη Μάρθα».

Ο Άρης περίμενε.

«Έλεγε: ‘Συγγνώμη. Ήταν λάθος. Δεν θέλω να τσακωθούμε άλλο. Αν χρειαστείς κάτι, θα είμαι εδώ’».

Ο Άρης ένιωσε το στομάχι του να σφίγγεται. Η Χαρά δεν είχε πρόθεση να κόψει σχέσεις. Κι όμως, είχε πεθάνει με έναν τρόπο που έμοιαζε μοιραίος.

Και αν η Μάρθα δεν είχε σκοπό να τη σκοτώσει; Αν το έκανε απλώς για να την τρομάξει, χωρίς να ξέρει ότι το δηλητήριο είχε ήδη εισέλθει στο σώμα της Χαράς από άλλη πηγή;

Ο Άρης έμεινε να κοιτά το πιάνο. Το Ντο δίεση. Το πλήκτρο που σηματοδότησε το τέλος.

Έσβησε το τσιγάρο του.

Η υπόθεση είχε κλείσει. Αλλά μέσα του ήξερε πως ίσως η αλήθεια να μην ειπωθεί ποτέ ολόκληρη.

Κάποια μυστήρια, όπως η μουσική, δεν έχουν απόλυτη εξήγηση.

Μαριλένα Ξυψιτή