Γεννήθηκα στην Αθήνα.
Τα παιδικά και τα εφηβικά μου, όμως, χρόνια,τα έζησα στα Ιωάννινα. Ήταν η πιο όμορφη περίοδος της ζωής μου.
Χωρίς να εξαιρέσω το διάβασμα για το σχολείο, τη μελέτη της μουσικής και τον αθλητισμό, είχε ανεμελιά, στιγμές γεμάτες όραμα, αισιοδοξία και ευτυχία.
Ειδικά στην προσχολική ηλικία μου, ήθελα, πάντα, πριν κοιμηθώ, να ακούσω τη γλυκιά φωνή του πατέρα μου, να διηγείται την αγαπημένη μου ιστορία: Το τρένο που δεν έφτασε ποτέ στο Βόλο.
… Ήταν κάποτε ένα τρένο - υπήρξε αληθινά αυτό και λεγόταν μουτζούρης από το μεγάλο όγκο του καπνού που έβγαζε από την καύση του κάρβουνου-.
Ξεκινούσε από τα Τρίκαλα, την όμορφη πόλη της Θεσσαλίας και ακολουθώντας τις ράγες του, όλο και πλησίαζε προς το Βόλο.
Τις περισσότερες φορές, πριν ο ύπνος με πάρει στην αγκαλιά του, κατάφερνα να φτάσω στον Παλαιοφάρσαλο, στα δύο τρίτα της διαδρομής.
Μια φορά, άντεξα και άκουσα την άφιξη του τρένου στο Βελεστίνο,
- τόπο καταγωγής του πατέρα μου-. Την υπόλοιπη διαδρομή, περίπου είκοσι χιλιόμετρα μέχρι το Βόλο, δεν την άκουσα ποτέ.
Όταν βρέθηκα στην Πέμπτη τάξη του Δημοτικού, ο Δάσκαλος μας, που ήταν γνωστός συγγραφέας και μελετητής των παραδόσεων της Ηπείρου, μας ζήτησε να διηγηθούμε προφορικά μια ιστορία.
Αμέσως σήκωσα το χέρι μου και σαν σε μαγική στιγμή, η ιστορία άρχισε να ξετυλίγεται εμπρός μου και μπροστά στα έκπληκτα μάτια των συμμαθητριών και συμμαθητών μου.
Πίστευα, πως αυτή τη φορά το τρένο θα κατάφερνε να φτάσει στο τέλος του ταξιδιού του, μα μόλις είχε ξεκινήσει από το Βελεστίνο, χτύπησε το κουδούνι για διάλειμμα.
Για ακόμη μια φορά, που ήταν και η τελευταία, «Το τρένο δεν έφτασε ποτέ στο Βόλο».
Κ.Γ.Κ. Αύγουστος 2024
Commentaires