Ξυπόλητος μέσα στο βαθύ πέπλο του χρόνου διέσχιζες τα συντρίμμια της ζωής
Σ έναν άγνωστο προορισμό βαδιζες χωρίς της πυξίδας το κατάρτι...
Γύρω σου κανείς παρά η νύκτα που κυμάτιζε ασταμάτητα το βελούδινο της βουητό...
Ένα σακίδιο στην πλάτη χωρούσε τα λαβωμένα σου όνειρα και τις γρατζουνισμένες σου
ελπίδες...
Μέσα απ' τις παλάμες σου ξεγλιστρούσαν της κλεψύδρας σου οι σκουριασμένες καταιγίδες...
Παντού αποτυπώματα από τα ξεσχισμένα πέλματα της αντοχής σου...
Οι πύρινες θύρες των ματιών σου ορθάνοικτες μόνο στης αυγής τα καλντερίμια...
Το μαστιγωμένο σου βλέμμα ποτέ δεν ξαπόστασε σε ξεψυχισμένες διαδρομές...
Ένας ήλιος αναδυόταν κάτω από τον ιδρώτα της αναμονής...
Και συ, στην άκρη του κόσμου, προσπερνούσες τα τείχη σαν να 'τανε μόνο η αρχή...
Μα, ναι... Ήτανε μόνο η αρχή...
Λιποτάκτης από σάπιες φυλακές αναζητούσες το απίστευτο...
Τώρα σε κοιτάζω να ορθώνεις το ανάστημα στους ωκεανούς της απεραντοσύνης...
Βουρκώνουν τα λιμάνια της προσμονής...
Ένας αντίλαλος το χειροκρότημα της αλύγιστης μορφής σου...
Μέσα στης ομίχλης το τέρμα ασπάζομαι τα πέρατα της αστείρευτης πυγμής σου …
Απ' τα μπουντρούμια του βυθού αναγεννούσες την ανάσα σου αγέρωχα...
και στέκεσαι όρθιος με της ηλιαχτίδας τα τρόπαια …
Δίπλα απ' τις αναστημένες κραυγές της σιωπής σου σε ακολουθώ αγόγγυστα
στο φεγγαρόφωτο της νίκης...
Εσένα, αθλοφόρε μου εαυτέ.
Εσένα ακολουθώ αγόγγυστα στο φεγγαρόφωτο της νίκης...
Συγγραφέας
Γιαννούλα Άδωνη
Comments