Κ αν το χαμόγελο στην θάλασσα ταξίδεψε μακριά
με ένα τρύπιο καρυδότσουφλο για στεριά
Η ζωή περιμένει να φτάσει ξανά στης γης την καταχνιά
Όμως εμείς ξεχάσαμε να περιμένουμε, ξεχάσαμε να ελπίζουμε κι είδαμε μαύρα πανιά να κρατά το στασίδι εκεί μακριά
Έτσι πνιγήκαμε άδικα στα ίδια νερά που το γέλιο θα έφερναν στα δικά μας αυτιά
στα στόματα αυτά που έχουν κραυγή μονάχα
Μείναμε κ εμείς πνεύματα ζωντανά δίχως χαμόγελο για ελπίδα στης γης την καρβουνίλα.
Comentários