τότε που σε περίμενα,
σκόνταψε η ζωή μου σε μιάν ημέρα
που έσβηνε το φως της
για να κοιμηθεί,
σιωπηλή...
ο χρόνος έκαμε λάθος
και βρέθηκα
παιδί της νύχτας,
στο παραθύρι σου να τραγουδώ,
άδειος...
είναι το χρώμα μου,
έλεγα,
μα ούτε με πίστεψες
κι έφυγα με το φύσημα των πουλιών,
μόνος...
μιά στάλα αγιάζι του πρωινού
πρόφτασε και με φίλησε.
έτσι,
ξεκίνησα να σκαλίζω ποιήματα
στην ποδιά της
για εκείνην,
μόνο...
μετά,
έβαψα τα γένια μου
με χιόνι
και ερωτεύτηκα
το δειλινό.
Σακελλάρης Καμπούρης
Comments