"Υδάτινη αφύπνιση" - Μέρος Α΄

Δὲν πῆγα γιὰ μπάνιο. 

Ἦρθε ἡ θάλασσα ὡς ἐδῶ. 

Μετακόμισε σὲ κάστρο κουρσεμένο. 

«Χρειάζεται ὑδάτινη ἀνακαίνιση 

τὸ κτίριο τῆς φθορᾶς σας» 

ἀποφάνθηκε. 

Βούτηξα πένα φτερὸ σὲ καλαμαριοῦ μελάνι, 

νὰ ἱστορήσω ὅσα ἔβλεπα 

-χαρτὶ καὶ καλαμάρι- 

δρώμενα ἐκ διαμέτρου ἀπίθανα. 

Γίναν οἱ τοῖχοι πέλαγο, 

τὰ ἔπιπλα καράβια. 

Γλείφει τοὺς ἀστραγάλους τοῦ παλιοῦ 

τὸ ἀφρισμένο κῦμα. 

Μπῆκε στ΄ ἀπολιθωμένα κάδρα, 

στὶς φλεγματικὲς κορνίζες, 

πού ἀκούνητες ἐπαίρονται 

καθώς στὴν ἀκινησία καθήλωσαν

κλισὲ στιγμὲς ζωῆς 

γλυκῶν προσώπων∙

τὴ ροὴ τοῦ χρόνου ἀπολίθωσαν, 

ζευγνύοντας θνητὸ μ’ ἀθάνατο. 

Εἰσχώρησε καὶ στὶς καρτερικὲς ντουλάπες 

μὲ τὸ ἀδιαχώρητο. 

Ἐκανε ὑδάτινη ἀπώθηση 

τῆς παλαιᾶς σκουριᾶς.

Το Α΄ μέρος ανέκδοτου ποιήματος  

2.7.2024

©Εύα Αρβανίτη-Μιχαλοπούλου