Μεγαλώνοντας, είναι εξαιρετικά σημαντικό για την ψυχική μας ευεξία να καλλιεργούμε ένα αμυντικό σύστημα αδιαφορίας, μία φυσική ωτοασπίδα.
Η νιότη χαρακτηρίζεται, τις περισσότερες φορές, από την επιρρέπεια στην κρίση των άλλων, από την αγωνιώδη προσπάθειά μας τα μάτια των ανθρώπων να μας βλέπουν πάντοτε ατσαλάκωτους, τέλειους, με υψηλές επιδόσεις και επιτεύγματα.
Κάθε υποτιμητική έκφραση, κάθε ειρωνικό βλέμμα, κάθε λόγος αποδοκιμασίας μεταφράζεται στο νεανικό μυαλό ως τιμωρία ισότιμη με το θάνατο.
Διότι η νιότη ακόμα παλεύει να σταθεί αυτόνομη στα πόδια της, έχοντας ακόμα ανάγκη την επιβεβαίωση του έξω από εμένα Άλλου.
Ο Άλλος όμως δεν είναι πάντοτε ένας θετικός πομπός, ούτε πάντοτε διακατέχεται από την προθυμία να μας εκτιμήσει ουσιαστικά. Πολλές φορές, παραμένει στην επιφάνεια, μας κρίνει βιαστικά και επιπόλαια, είναι βιαστικός περαστικός και ενδεχομένως και μπλεγμένος με δικά του ζητήματα.
Καράβι γκρεμοτσακισμένο θα γίνει το σαρκίο και το πνεύμα μας αν κλυδωνίζεται από το οποιοδήποτε αρνητικό, κακόβουλο σχόλιο του κάθε ανθρώπου που γνωρίζουμε.
Όσο περνάει ο καιρός, αξίζει να καλλιεργούμε αυτή τη φυσική ωτοασπίδα, η οποία θα μας βοηθά να ξεπερνάμε την κακία που είναι βέβαιο ότι θα συναντήσουμε λιγότερο ή περισσότερο στο διάβα μας.
Η κακία δε νικιέται όταν μας κυριεύει, όταν μας πλημμυρίζει, όταν μας τοποθετεί σε έναν φαύλο κύκλο ανταπόδοσης. Δεν αξίζει να γίνουμε ένας σκύλος που κυνηγάει με μανία την ουρά του.
Ξεπερνιέται όταν τη βάζουμε στην άκρη, όταν δε γίνεται κόμπος να πνίγει το λαιμό μας.
Όταν δε μας βάζει στη διαδικασία της ψυχικής αυτοχειρίας και στασιμότητας.
Τι θα γίνουμε αν παίρνουμε στα σοβαρά κάθε προσβολή, σχόλιο, κακόβουλη κριτική στη ζωή μας; θα σαπίσουμε, θα καταρρεύσουμε, θα χαθούμε.
Η ζωή είναι για τους θαρραλέους, για εκείνους που ξέρουν να τραβάνε κουπί στην τρικυμία. Και όχι να πνίγονται μέσα της.
Δεν είναι έλλειψη ωριμότητας να μην αισθάνεσαι την ανάγκη να απαντάς σε κάθε κακία που ακούς. Είναι απόκτηση σοφίας, μην αφήνεις τον λόγο του κάθε τυχαίου να δημιουργεί αστάθεια στα βήματά σου.
Η φυσική ωτοασπίδα είναι αυτή η αρετή που πρέπει να καλλιεργούμε, ώστε να φιλτράρουμε αυτό που ακούμε και είτε να το αξιοποιούμε όταν είναι χρήσιμο, είτε να το απορρίπτουμε όταν είναι επιβλαβές.
Τα λόγια του καθενός δεν είναι οριστική αξιολόγηση, ούτε υποχρεωτικά ορθή αντίληψη ή σωστή γνώμη.
Ας περνάει και ας φεύγει κάτι από το αυτί, δίχως πια αυτή την εξουθένωση της υπερανάλυσης...
Comments