Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη.
Μία ηλιαχτίδα γίνεται που σχίζει σα φωτεινή χαρακιά το μισοσκόταδο.
Και τότε αρχίζει να χαμογελάει δειλά, μπροστά στον σκονισμένο καθρέφτη.
Τον κοιτάζει με μάτια υγρά κι απορημένα. Πάντα πλαισιωμένα από ένα δερμάτινο καμβά γυμνής αλήθειας.
Ψάχνει να δει τα γνώριμα σημάδια. Να σβήσει κάθε εστία πόνου και να γευτεί και την τελευταία ρανίδα ματωμένων λέξεων.
Μα τίποτα δεν είναι εκεί.
Όλα έχουν κρυφτεί πίσω από αυτήν τη μικροσκοπική γραμμή που κόβει στα δύο το άλλοτε χλωμό της πρόσωπο.
Και τότε αρχίζει να γελάει δυνατά, μπροστά στη σκοτεινή αυταπάτη.
Προσπαθεί να αναγνωρίσει το νέο είδωλο, που γεννήθηκε μέσα από τις στάχτες του.
Έτσι ξαφνικά. Έπειτα από μία απόφαση στιγμής. Έτσι δε συμβαίνουν όλα άλλωστε;
Γεννήματα ενός πανούργου μυαλού το κάθε πρόσωπο κι η κάθε μάσκα που φοράμε…
Comments