Το σώμα που είναι φτιαγμένο από χώμα και χάρη στον έρωτα ανεβαίνει στο υψηλότερο στρώμα των ουρανών. Ακόμα και το βουνό αποκτά ευκινησία και αρχίζει να χορεύει.
Σβήνω τη θλίψη απ το μολύβι μου
χορεύοντας σαν μια αφθονία
ξαφνικών φτερών πάνω από το
κιτρινισμένο χαρτί,
αφήνοντας τις λέξεις να απλώνονται
μόνες τους σαν φθινοπωρινά φύλλα
που δραπετεύουν από τα κλαδιά
της λεύκας και γίνονται ψίθυροι
και γίνονται φιλιά.
Η φύση γύρω μου μυρίζει αγιόκλημα
και άρωμα από σένα και βυθίζομαι
στις μνήμες μου να ανασύρω
τη μορφή σου το πρόσωπό σου
και δυο τρεις νότες από το χαμόγελό σου.
Comments