Ψυχή γδαρμένη

Πολλές νυχτιές ακροβατώ στο μονοπάτι,

στο πλακόστρωτο μονοπάτι εκείνο

πέρα από τα κυπαρίσσια και μέσα από το τοιχίο

στριφογυρνάω σαν τυφλή,

άνω κάτω και δίπλα από τις ψυχές

δεξιά αριστερά,

αριστερά δεξιά,

ευθεία και πίσω,

ως την μαύρη μεγάλη καγκελόπορτα

του απέραντου νεφελώδους νεκροταφείου.

Ακούω τα σκυλιά να ουρλιάζουν,

τις γάτες να νιαουρίζουν,

τις ψυχές να πονούν,

να θέλουν να σηκωθούν.

Το φεγγάρι λάμπει ολόγιομο

απ άκρη σε άκρη,

από φανοστάτη σε φανοστάτη

ακολουθώ τα βήματά μου.

Ξάφνου ακούω τις εκατοντάδες ψυχές,

άλλες μου τραγουδούν

κι άλλες θέλουν να με κατασπαράξουν.

Άλλες πάλι με κατηγορούν

κι άλλες ερωτοτροπούν μαζί μου.

Μία πετάγεται και με καταδικάζει

με την βαρύτερη των ποινών.

«Μη… μη… - της φωνάζω-

δεν έφταιγα εγώ».

Μια άλλη πετάγεται και λέει

«Αλήθεια είναι… θύμα είναι».

Και να σου μια άλλη

που μου πετάει κατάφατσα

σαν φτύσιμο, σαν χαστούκι

«Ψέματα λες».

Αμέσως το βάζω στα πόδια

αρχίζω να τρέχω,

να τρέχω και να φοβάμαι,

να κλαίω και ν΄ αναζητώ βοήθεια,

να φωνάζω με κομμένη ανάσα

«Μη με δικάζετε… μη σας εκλιπαρώ,

αν δεν ακούσετε τη φωνή της ψυχής μου».

«Αλήθεια τι έχεις να μας πεις;»

«Αθώα, αθώα είμαι…

λόγω προηγουμένου εντίμου βίου».

«Κι αυτό αρκεί;»

«Ίσως όχι αλλά αυτό όμως δείχνει

πως οι νεκρές σχέσεις μου δεν υπήρξαν ποτέ».

Κατερίνα Ραμανδάνη 🌹

Συγγραφέας