Ακυβέρνητο καράβι η ζωή!
Ψάχνεις το στίγμα σου,
στη χαώδη πλάτη
του άξενου κόσμου.
Αγναντεύεις τα άπαντα,
στα ανεμοδαρμένα ύψη.
Σπαράζεις κάτω
απ´ του καημού το βλέμμα.
Τα νυχτοπούλια τραγουδούν
το πικρό παράπονο της νυχτιάς.
Κάτω από την ψυχή των αστεριών
τα όνειρα σε νοματίζουν αγάπη.
Στα βάθη του ορίζοντα,
αστράφτει η φωτεινή πολιτεία.
Τρεμοπαίζουν τα φώτα κρυφτό,
πίσω από τα αόρη κι όλα αλαργινά!
Αειπέλαγες διαδρομές.
Η ψυχή ξέστρατη
κι ο Θεός κρυμμένος
στο γλαυκό του ουρανού.
Χέρια δετά, μάτια σφαλιστά
το σύγνεφο βροχοσπέρνει
το δάκρυ του Θεού!
Κι εσύ ριμαδόρος πικρών θυμών
κι αιχμάλωτων ερώτων!
Και η ψυχή παιδική,
απαρηγόρητη.
Να σχεδιάσει τη ζωή ποθεί
στα μέτρα της καρδιάς!!!